Brak

W obrazach z cyklu dyplomowego kontynuowałam mój warsztat studiujący materię oraz atmosferę przedmiotu codziennego i rytmu dnia. Śmierć mamy zdarzyła się i wpisała w to naturalnie. Po czasie prace te okazały się ilustracją nagłej i nieodwracalnej zmiany – braku, który nie może zostać w żaden sposób oswojony, a jest ze mną. Malarz kapista Józef Czapski przez większość życia pracował z tematem utraty najbliższych. Malował przestrzenie, ludzi pogrążonych w samotności, pejzaże zdominowane przez pustkę. Te przedstawienia były często wyrazem chęci uchwycenia wybranych osób czy przedmiotów odchodzących nagle i przepadających w biegu historii. Nie traktuję malarstwa jako autoterapii czy leku na tragedię. Nie akceptuję śmierci mamy, mimo że jest ona faktem. Ja nie oswajam się ze stratą, a moje malarstwo nie próbuje tworzyć sztucznej rzeczywistości, w której mogłoby być inaczej.

Od lewej:
„Reksio kompozytor”, 2022, 140 × 120, olej na płótnie.
„Kaziu, depesza”, 2022, 120 × 200, olej na płótnie.

Od lewej:
„Krecik w mieście”, 2021, 150 × 140, olej na płótnie.
„Rano w grudniu”, 2023, 100 × 81, olej na płótnie.

Za drzwiami
Obrazy, nad którymi obecnie pracuję, w większości przedstawiają sytuacje zastane przeze mnie na zewnątrz. Jest w nie wpisana ciasnota zestawionych ze sobą, często dziwnych obiektów. Być może to horror vacui rozżarzone słońcem, podobnym do tego z „Dziwnego ogrodu” Józefa Mehoffera. I Ewa. Nowe prace są wyrazem nie tyle mojej śmiałości, ile ciekawości nowych skojarzeń i napięć, innych niż te wywodzące się z przestrzeni zamkniętych. Mój nowy cykl prezentowano w listopadzie i w grudniu 2024 r. w galerii Polana Institute w Warszawie.

Od lewej:
„Na dworcu”, 2024, 50 × 60, olej na płótnie.
„Strachy”, 2024, 70 × 90, olej na płótnie.

Codzienność
Nie myślę o trendach. Uważam, że każda forma artystyczna jest wyrazem jakiejś rzeczywistości – subiektywnej i własnej. Wyrazem mojej jest realizm. Codzienność na mnie wpływa, przejmuję się nią, płaczę za nią i z nią kładę się spać. Ewa jest jej oczywistym elementem, co nie oznacza, że obrazy, na których ją przedstawiam, traktuję jako portrety siostry. W moim malarstwie nie ma na ten moment miejsca na inne osoby i tematy.